Koning voor altijd

“Vanaf nu ben ik enig kind” zegt Ruth aan het ontbijt. Ze zegt het zonder veel emotie, als een nuchtere vaststelling van een veranderde realiteit. “Vroeger had ik een broer. Dat is Lucas. Maar nu hij dood is, ben ik alleen” voegt ze er nog aan toe. We proberen dit wel wat te relativeren door te wijzen op haar grote zus en broers, maar dat is duidelijk niet hetzelfde. “Die zijn er niet altijd” slaat ze de nagel op de kop.

Ruth doet het boven alle verwachtingen goed. We hadden gevreesd dat het heel moeilijk zou worden, eens zijn lichaam weg zou zijn uit ons midden, maar dat valt ons momenteel zwaarder dan haar. Ze houdt wel in de gaten of de kaarsjes branden en bij (een van) zijn foto(‘s) staat haar roze lantaarn, de kleine versie van de lantaarn die bij Lucas’ graf staat, waarin ze steevast 12 kinderkaarsjes (LED theelichtjes) brandt: “want ik ben bijna 5 en Lucas is 7 hé mama”.

Ze zoekt en vindt broertjes en zusjes in de vele kinderen rondom ons. Deze namiddag kwam hartsvriendin Kaatje spelen en waren ze meteen een tweeling. In de krokusvakantie gaat ze grote zus spelen over een van de peutertjes in onze vriendenkring, een taak waar ze nu al heel erg naar uitkijkt.

Lucas komt op een gezonde en mooie manier ter sprake. We kijken samen filmpjes en foto’s van vroeger, Ruth paradeert in Lucas’ te kleine Angry Birds pyjama en palmt geleidelijk aan zijn spulletjes in. Het gaat allemaal op een heel natuurlijke manier en helpt ook ons om aan deze “nieuwe” gezinssituatie te wennen.

Deze namiddag gingen we met enkele juffen, ouders en kinderen samen naar het kerkhof. Op Kaatjes vraag waarom, antwoordde Ruth heel gewoon “omdat ik op woensdag àltijd naar het kerkhof ga, naar mijn broer”.