Afgelopen zaterdag namen we afscheid van Lucas’ oma. Ze overleed op 73 jarige leeftijd, na 16 jaar slepende ziekte op 6 maart, exact 2 maand na Lucas. Door haar ziek zijn, heeft ze Lucas nooit echt kunnen leren kennen, en is zijn kanker en sterven haar bespaard gebleven.
Maar omgekeerd was Lucas wèl veel met zijn oma bezig. Zij was zijn “zieke oma, die nooit meer beter kan worden”. Dat maakte hem vertrouwd met “ziek zijn en niet meer beter worden”, nog voor er zelfs maar sprake was van kanker. Bij een bezoekje aan haar, was hij er telkens als de kippen bij om mee voor haar te zorgen. En vorige zomer vertelde hij, bijna samenzweerderig, tegen een vriendin van oma: “Later word ik dokter, dan kan ik oma genezen.” Hun gelijktijdig ziek zijn en sterven kort na elkaar, zal hen in ons hart voor altijd verbinden met elkaar..
Koning voor altijd 