Deze ochtend dan eindelijk de laatste bestraling. Lucas is (het) duidelijk moe en was dan ook heel moeilijk wakker en gewassen te krijgen. Gelukkig had de goede Sint zaterdag een pyama en pantoffels van Angry Birds gebracht, waarmee Lucas als een echte boze vogel door de gangen van het ziekenhuis naar de bestraling liep. Wedstrijdje lopen tegen papa was vandaag weer de ideale motivatie om de rolstoel aan de kant te laten staan.
Maar ook deze laatste keer hadden we al onze overtuigingskracht nodig om Lucas uiteindelijk in de juiste houding op de bestralingstafel te krijgen. Het is meer dan duidelijk dat dit ècht nooit went.
Na afloop was de opluchting heel groot. Afscheid van de lieve verpleegsters zonder ‘tot ziens’, moed toewensen aan de andere patiënten en dan eindelijk deze afdeling (hopelijk) voorgoed verlaten. Trots en al zingend liep Lucas met het bestralingsmasker als trofee door de gangen. Nog even bloed laten onderzoeken en de dokter spreken en we kunnen weer naar school vandaag.
Koning voor altijd 
Met een enorme brok in mijn keel en tranen in mijn ogen, lees ik eindelijk deze mail! “Eindelijk”, het enige woord dat alles omvat… En toch, “hopelijk eindelijk”, kan ik niet uit mijn gedachten verbannen. Maar positief blijven, zoals jullie al die maanden gedaan hebben, dat is de boodschap.
De voorbije maanden, het lijkt al zo lang, zijn een glijbaan van emoties geweest. Moed, verdriet, lachen, tranen, vriendschap, verbondenheid, machteloosheid, boos,… Het zijn maar enkele van al de emoties die door me heen zijn geschoten. Lucas heeft me enorm doen relativeren wat een mens allemaal meemaakt. Maar Lucas heeft me ook doen nadenken, reflecteren, klein doen voelen.
En niet alleen Lucas, maar jullie hele gezin, zijn me zo dierbaar, draag ik zo sterk in mijn hart!
Kijk nu vooruit, kijk nu naar iedere verandering, kijk nu naar een mooie toekomst, een leven na… Ik gun het jullie van harte!
Veel liefs
Marijke
LikeLike
Marijke verwoordt het prachtig … Ik sluit me hier volledig bij aan !!!
En je zal zien, kerstmis 2013 wordt de meest intense, meest bijzondere, meest memorabele kerstmis ooit, ik spreek uit ervaring. Je gaat deze kerstmis de rest van je leven koesteren en meedragen …
LikeLike
Ik kan het ook niet mooier schrijven dan Marijke. Een ‘eindelijk’ met zoveel emoties. Proficiat Lucas, je bent een echte held! Proficiat ook mama, papa en de rest van het gezin! Jullie hebben Lucas gedragen en gesteund zodat hij voldoende kracht had om deze moeilijke zee te doorzwemmen. Het leven gaat door, begint opnieuw… we wensen jullie het allerbeste toe!
LikeLike
Geen woorden hier, alleen tranen van ontroering.
LikeLike