Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was. Het is ook nog maar een kleine zeven maanden geleden. Vrijdag 24 mei 2013, de dag waarop ik nietsvermoedend met Lucas van de NKO-arts naar het ziekenhuis ging en vervolgens doorgestuurd werd naar het UZ. We hadden veel pret, zo samen op stap. De dag waarop drie dokters op de Spoedafdeling mij duidelijk maakten dat Lucas’ toestand heel ernstig was. En dat ik net voor dit gesprek een arts-assistente een kamer hoorde regelen op afdeling E344, nog niet wetende dat dat de afdeling kinderoncologie was. De dag waarop wij een gigantische klap in ons gezicht kregen, de grootste oplawaai ooit.
Elke keer dat ik kennis maakte met mensen op de afdeling kinderoncologie, brandde het op mijn lippen. “Wat was jullie moment? Hoe kwamen jullie het te weten?” En in de wachtzaal van de bestralingsafdeling zie je allemaal patiënten, met en zonder haar, duidelijk ziek of ogenschijnlijk gezond. Bij elk van hen vraag ik het me af “wanneer stortte jullie wereld in? Wanneer vloeiden bij jullie de bittere tranen vol ongeloof? En ook: waar hebben jullie de kracht gevonden om hier tóch te zitten en te vechten?”
Ik vraag me af of dat gevoel mij ooit nog zal loslaten. Na deze zeven maanden zijn het enkel nog de mensen en hun verhaal die er toe doen. Al de rest is bijzaak. En eigenlijk vind ik dat, ondanks de prijs die ervoor betaald moest worden, een hele mooie wending aan mijn leven.
Koning voor altijd 
Vandaag, de dag dat deze nachtmerrie eindigt: voor jullie, maar in de eerste plaats voor Lucas! Toch echt een prachtkerel! Ik duim en blijf nog duimen en hopen en dromen dat dit het allerlaatste was en dat Lucas binnen 70 of 80 jaar terugblikt op die moeilijke maanden, dat moeilijke jaar, als het begin van een prachtig, liefdevol, rijk leven vol met waargemaakte dromen. En dat dit jaar, met grote impact en veel emoties, een ver verleden blijkt te zijn!
Ik hoop nog eens van jullie te horen! Hoe het met jullie gaat en hoe Lucas verder groeit en bloeit!
LikeLike
Ik ben heel stil geworden van dit bericht. Zo mooi, en heel mooi uitgedrukt, zoals zo vele berichten van u.
Jullie zijn er al heel verrijkt en mooi uitgekomen al kan jullie verwerking nog heel vele jaren duren.
Ik geloof dat wij, lezers, hier ook sterker en beter van geworden zijn.
Heel erg bedankt voor ons te laten delen in jullie dagelijks leven met kanker, en ons jullie blog te laten volgen.
Ik blijf verder duimen voor Lucas en voor jullie, en wens jullie alle pracht en voorspoed toe
LikeLike