Koning voor altijd

Lucas wil zich nog net voor ons vertrek naar het ziekenhuis verkleden, eerst als prinses, maar toen hij zijn broekkousen niet vond, koos hij dan maar voor zijn indianenpak en zijn zwaard.

Bij aankomst roofden we nog snel wat in het winkeltje – “waugh ugh uw nootjes of uw leven ugh ugh” – riepen we, maar mama heeft toch maar netjes betaald met centjes die ze met haar kaart uit de bankautomaat heeft geroofd.

Op de afdeling leek het wel een kleuterspeelplaats. Drie kleine jongetjes hielden loopwedstrijdje in de gang. Maar toen ze Lucas Dappere Indiaan zagen, stoof eentje zijn kamer binnen om zijn pistool te halen. “Ik ben een Koiboi! Pang Pang!!!” brulde hij door de gang.

Samen gingen ze op jacht, eerst op vissenjacht aan het aquarium, maar toen bleek dat ze allebei geen zin hadden in vis, bleven ze maar gewoon een praatje maken.

“Weet je, mijn broer Seppe is de grootste van de hele wereld, nog veel groter dan mijn papa. En ook veel sterker. Als ik met hem op jacht zou gaan, dan zou ik wel honderdduizend miljoen vissen kunnen vangen.” Vertelde De Indiaan. “Ik heb veel speelgoed thuis” antwoordde de Koiboi. “Een brandweerwagen en een plolitiewagen en heel veel bleemobiel, echt heel veel bleemobiel.”

“t Is niet bleemobiel” verbeterde de Indiaan, “t is ppppweemobiel met een pw. Maar nu heb ik geen tijd meer, ik moet nu op jacht, want straks komt de verpleegster mij aankoppelen en kan ik niet meer weg. Daaaag.”

“Daaaag” zei de Koiboi. “Ik ga naar mijn kamer, want ik wil mijn tuutje en ik mag dat niet op de gang van mijn mama.”

Terug op de kamer, kroop de Indiaan meteen op zijn bed om naar een Tom & Jerry DVD te kijken. “Ik ga vanavond niet meer op jacht hoor mama. Ik ben te moe en trouwens ik lust nu toch niks. Ik zal morgen nog eens proberen.”