Omdat Lucas maar bleef overgeven en geen medicatie wilde/durfde nemen, contacteerden we rond de middag het ziekenhuis. Het verdict was kort maar krachtig: medicatie innemen of binnenkomen om aan het infuus te gaan. Lucas raapte al zijn moed bij elkaar en slikte de twee gevreesde pilletjes. Papa haalde nog een derde medicijn bij de apotheek … More Op het nippertje
De chemo laat zich lang en stevig voelen deze keer. Na een hele dag overgeven en erge buikkrampen gisteren, herleefde Lucas gisteravond plots helemaal. Hij lachte, sprong en kwam aan tafel om een gigantisch bord witloof met hesp en kaassaus te verorberen en oh ja, ook nog een stuk gebraden kip. Ook de medicatie ging … More Overgeven, overgeven en ja … Overgeven
Ook tijdens de voorbije chemo zei Lucas regelmatig “Ik wil naar huis!!!” Zeker wanneer hij zich ellendig voelt, wil hij gewoon thuis zijn. Daar is het ziek voelen altijd net iets minder erg. Op de dag dat we naar huis mogen, willen we dan ook zo snel mogelijk kunnen vertrekken. Afhankelijk zijnde van verpleegsters en … More Vertrekken naar huis… voor gevorderden
Na een korte en onrustige nacht wordt Lucas boos en verdrietig wakker. ‘Ik wil naar huis’ snikt hij keer op keer. Hij heeft erge buikkrampen en is misselijk. Stapje voor stapje krijg ik hem opnieuw verzoend met de wereld: voorlezen uit Jip en Janneke, voetjes masseren, kersenpitkussentje warmen. Intussen wordt behoorlijk medicatie tegen de pijn … More Kleine overwinning
Dag 1 van chemo 7 zit er alweer bijna op. Het was een drukke, bewogen dag: leuke bezoekjes, knutselen, cupcakes bakken, versieren en opeten in de speelzaal, loopwedstrijdjes met papa, verpleegsters terroriseren met Angry Birds spelletjes en filmpjes en tussendoor drie flinke dosissen chemo, … Maar het belangrijkste waren toch de twee bezoeken aan de … More Het begin van het einde …
Samen thuis vertrokken, Ruthje vrolijk achtergelaten in de crèche met Suzie-de-schildpad, goed geïnstalleerd in een ruime en zonnige kamer, verzorgd door onze lievelingsverpleegster en met een drukke-maar-vrolijke Lucas. Het zijn geen wereldschokkende dingen, maar het helpt om er weer samen tegen aan te gaan.
“Gisteren avond lag ik in bed te denken…” begon Pelle gisteren aan de ontbijttafel. Op dat moment besef je niet alleen “Hij wordt ècht groot”, je weet ook dat er iets ernstig volgt. Spontaan komt dan de dwaze opmerking “En deed het pijn?” bovenborrelen, als een soort laatste stuiptrekking van een tijdperk dat definitief afgesloten … More Solidair kaal – part III
Koning voor altijd 