Koning voor altijd

Na een korte en onrustige nacht wordt Lucas boos en verdrietig wakker. ‘Ik wil naar huis’ snikt hij keer op keer. Hij heeft erge buikkrampen en is misselijk.

Stapje voor stapje krijg ik hem opnieuw verzoend met de wereld: voorlezen uit Jip en Janneke, voetjes masseren, kersenpitkussentje warmen. Intussen wordt behoorlijk medicatie tegen de pijn en misselijkheid toegediend.

Geleidelijk aan ontdooit Lucas. Een uurtje later wil hij eindelijk een grote en kleine boodschap doen -dat helpt ook om die buik te ontspannen- kan ik hem wegen, wassen en aankleden. Nog een half uurtje later sjezen we door de gang naar het winkeltje beneden om iets te zoeken wat hij lust. Zijn maagje vullen is niet alleen een werk van barmhartigheid, maar ook de beste remedie tegen de misselijkheid.

Terug op de kamer begint de ‘trial and error’: een vies gezicht bij de marsepein, net geen gespuw bij een chocoladebroodje, kokhalzen bij een koekje met chocolade, gelukkig kan in hem steeds weer aan het lachen krijgen met een of andere kwinkslag. Maar uiteindelijk ligt hij nu gelukzalig te knabbelen aan zijn zesde ‘nieuwjaarswafeltje’ van Jules Destrooper.

Oef! Een belangrijke horde is vandaag alweer genomen: hem verzoenen met de realiteit en weer wapenen tegen een strijd die begint door te wegen, maar helaas nog niet gestreden is. Met dank aan meneer Destrooper, Angry Birds en de Thomas-de-stoomtrein-marathon (hoe verzinnen ze het?) op Nickelodeon Jr.