Koning voor altijd

Lucas ligt momenteel op één van de “beste” kamers van de kinder-onco-gang: tegenover het aquarium èn de relaxzetels èn de koffieautomaat. Goed voor hem om naar de visjes te kijken; goed voor ons om comfortabel te zitten met een koffie. Het is een mooi aquarium, goed onderhouden met voldoende verschillende visjes. Tegelijk heel intelligent geplaatst want ideaal voor (kleine) kinderen om eindeloos naar te kijken.
Hier te zijn met Lucas voelt aan als verblijven in een aquarium; terwijl de rest van de wereld verderraast heeft de tijd hier een ander ritme. Misschien daarom dat de bak met visjes zo interessant blijft; het is als kijken naar een aquarium ìn een aquarium. Je voelt hier heel sterk de glazen muur tussen ‘mensen van de buitenwereld’ en ‘lotgenoten’. Het laatste wat je hier verwacht is een bekende tegenkomen. En zeker niet meerder bekenden. Tot vandaag…
Twee studie- en jaargenoten blijken tegelijk lotgenoten. Uit een groep van minder dan 30 afgestudeerden, zijn we met drie lotgenoten die intussen alles afweten van chemokuren, infectiegevaar, scans en degelijke bij één van onze kinderen.
Nadenken over toeval en lot voelt meestal aan als geprojecteerd en dus volledig zinloos. Soms zou je wel beginnen twijfelen…