Bergaf

Na een rustige nacht was Lucas vroeg wakker. In de hoop de misselijkheid tegen te kunnen gaan, lieten we het opstaan heel rustig verlopen: niet te snel rechtop, heel langzaam het licht opbouwen etc. Het mocht echter niet baten, de misselijkheid kwam toch opzetten.

We hebben nog maar weinig wapens om die misselijkheid te bestrijden. Tegelijk merken we een enorme achteruitgang in Lucas’ zicht, wat zijn mogelijkheden heel erg beperkt. Het gaat onmiskenbaar verder achteruit en dat is verschrikkelijk schrijnend.

Mentaal is hij echter strijdvaardiger dan ooit. Misselijk of niet, half slapend of niet, zijn dagelijkse missie is “helpen”. Of dat nu is bij papa in de keuken, of bij mama met de was of bij Ruth om haar kleurpotloden te slijpen, Lucas heeft een onstuitbare drang om zich nuttig en noodzakelijk te maken.

Heel schattig allemaal, en heel bewonderenswaardig, ware het niet dat dit resulteert in de rotsvaste weigering om overdag te rusten en bijgevolg een uitputtingsslag voor ons allemaal. Het is moeilijk om een goed evenwicht te vinden.

Wat een vechter, wat een volhouder …