Toen Lucas pas ziek was, boden zowel papa als mama aan om zich ook kaal te laten scheren. Een papa zonder haar zag Lucas wel zitten, maar mama kaal scheren, dat vond hij uiteindelijk toch maar niks. Daarop stelde ik voor om mijn haar te laten groeien tot het lang genoeg zou zijn om te doneren aan Think Pink, zodat er een pruik mee zou kunnen worden gemaakt voor vrouwen met borstkanker. Dat vond Lucas een prima idee.
Helaas is mijn haar niet bijster dik en valt het erg uit vanaf een bepaalde lengte. Lucas zag me deze ochtend in de badkamer grote plukken haar uit het doucheputje halen en nadien ook nog uit mijn haarborstel. “Oei, jij verliest je haren, mama” zei hij bezorgd. “Hoe komt dat?” Ik legde uit dat mijn haar niet echt geschikt is om lang te worden. Hij zweeg even en zei toen beslist “Mama, ga jij maar snel naar de kapper. Je hoeft je haar niet meer te laten groeien voor een pruik, want het valt allemaal uit. Straks ben je zelf kaal en heb je zelf een pruik nodig, hahahaha!” Zo gezegd, zo gedaan. Mama ging deze namiddag met veel plezier een kort kopje halen bij de kapper.
Uit bovenstaande valt al af te leiden dat Lucas zijn dalweek tot nu toe vrij goed doorstaat. Zijn rode bloedcellen stonden maandag al vrij laag en de kans is groot dat hij na de bloedcontrole morgen bloed moet bij krijgen. Het eten is ook weer een avontuur, want zijn smaak is weer helemaal verstoord. Door de duizeligheid en vermoeidheid heeft hij niet altijd even veel moed en geduld om op zoek te gaan naar iets wat hij toch lust. Maar al bij al beleven we momenteel fijne, zonnige dagen.
Koning voor altijd 
Zeg hem maar dat ik mijn lange lokken heb afgestaan aan think pink 2 weken geleden. Met hem in mijn gedachten. Het is voor mij van mijn eerste communie geleden dat mijn haar nog zo kort was :-). Misschien telt dat ook?
LikeGeliked door 1 persoon