Koning voor altijd

Als we op school komen om Ruth te brengen en te halen worden we steevast overstelpt met vragen over Lucas: ouders, grootouders, leerkrachten, directie, maar zeker ook de kinderen, zowel van Lucas’ eigen klas als van de andere klassen.

Deze morgen bots ik in de gang op de kinderen van het tweede leerjaar net naast Lucas’ klas. “Mama van Lucas, is Lucas nog ziek? Is hij in het ziekenhuis? Wanneer komt hij terug?” openen ze meteen hun gebruikelijke spervuur van vragen. “Hij is nu eventjes naar de dokter in het ziekenhuis en mag dan weer naar huis. In september komt hij normaal terug naar school” antwoord ik. “Maar dan zit hij al in het tweede leerjaar, net als wij. Komt hij dan bij ons in de klas?” vraagt een meisje. “Maar nee gij, domkop, dan zitten wij toch al in het derde” roept een jongen. (Wat zijn ze toch lief voor elkaar)

“Maar mama van Lucas, ik weet niet meer helemaal hoe Lucas er uitziet” zegt een ander meisje bedeesd. Ik geef haar geheugen een duwtje met een recente foto in mijn telefoon. “He, die is kaal!” roepen een paar kinderen verbaasd. “Ja, dat is zo als je kanker hebt” zegt een slimmerik. “Dan moet al je haar eraf, anders wordt het erger!” Ik leg gniffelend uit hoe het zit met die haren. “Maar heeft Lucas dan haarkanker?” vraagt een ander jongetje? “Nee, maar de kanker zit wel in zijn hoofd” zeg ik nog. “Mijn oma heeft borstkanker gehad. Heeft Lucas ook borstkanker?” vraagt een van de meisjes. “Dat zou toch wel een beetje moeilijk zijn, niet?” zeg ik lachend. “De kanker zit in Lucas’ hoofd. Maar er zitten toch geen borsten in je hoofd, of wel?!” Algemene hilariteit. 

Intussen spoort de juf de kinderen aan naar boven. Ik vang nog net een gesprekje op tussen twee jongens. “Toen mijn oma kanker had, droeg ze zo’n haarbal op haar hoofd” zegt de ene. “Dat is een pruik” zegt de andere. “Ja, een pruik. Maar niet van carnaval he. ’t Was een échte haarbal.”

Breed glimlachend en nagenietend ga ik naar buiten. Op zoveel kinderlijke naïeviteit kan ik weer een hele dag teren.