Koning voor altijd

Tomorrow, tomorrow … Morgen is de langverwachte dag, morgen mag Lucas weer naar school.  ’s Morgens gaat hij eerst met papa naar de bestraling, terwijl mama Ruth naar het instapklasje brengt om nog eens enkele uurtjes te wennen.  Na de bestraling komen papa en Lucas naar school en dan brengen we hem samen naar zijn klas.  “En dan zal mama moeten huilen hoor” heb ik hem al gewaarschuwd.  “Waarom? Dat is toch niet droevig.” vraagt Lucas.  “Nee, dan huil ik dikke tranen van geluk, omdat ik zo blij ben dat jij weer naar school kunt” leg ik uit.  “En jij papa? Ga jij dan ook huilen?” vraagt Lucas geïnteresseerd.  Het concept ‘huilen van geluk’ is iets nieuws en hij vindt het wel interessant.  “Dat is zeker” zegt papa vol overtuiging.  “Als mama moet huilen, dan huil ik maar gewoon met haar mee.” Lucas moet erom lachen.  Maar hij vindt het blijkbaar wel spannend, want zo af en toe herinnert hij er me aan dat ik morgen niet mag vergeten te huilen in de klas.

Ik denk niet dat we het zullen vergeten.  Ik ben er vrij gerust in dat die waterlanders van zelf zullen komen.  Het zal eerder de vraag zijn wanneer we de kraantjes weer dicht krijgen.  Terug naar school, na al die maanden, het is voor ons het meest significante teken dat Lucas beter is, dat hij zijn slag heeft thuisgehaald …

Op naar morgen en maar 5 keer bestraling meer, te tellen op 1 hand!