Nog tien bestralingen. Het lijkt wel oudejaarsavond om tien seconden voor middernacht, wanneer het aftellen naar het nieuwe jaar begint. Alleen gaat het bij ons toch nog iets trager.
Lucas heeft toch wel last van de bestralingen: vermoeidheid en lusteloosheid, nog steeds weinig tot geen eetlust, wondjes in de mond, rode huid, rood ooglid en vooral een geïrriteerde en ontstoken neus. Allemaal kleine dingen, maar we merken dat het allemaal samen wel veel van hem vraagt. Hij is dan ook snel overstuur. Het thuis zitten verveelt hem enorm, dus proberen we een middenweg te vinden tussen thuis zijn en de activiteiten van het ziekenhuis bijwonen: ziekenhuisschool, muziektherapie, kinesitherapie, … Het biedt wat afwisseling in zijn intussen toch wel eentonige bestaan, samen met de thuisschool van tante Isabelle natuurlijk.
Gelukkig is er één groot lichtpunt: als Lucas’ bloedwaarden volgende week weer goed zijn, mag hij van de dokters terug naar school. Een van de komende dagen hebben we een zorggesprek met de school om te zien wat daar allemaal komt bij kijken op vlak van voeding, verzorging en aanpak. Het is natuurlijk een beetje een gok: enerzijds is hij nog erg moe en zwak en zal het naar school gaan heel veel van hem vergen, anderzijds merken we keer op keer dat hij ongelooflijk opleeft van het contact met andere kinderen en geeft dat zijn energiepeil en vechtlust een enorme boost. En dat is precies wat we nodig hebben voor die zware laatste loodjes!
We zijn ontzettend blij met dit vooruitzicht en kunnen Lucas hiermee een leuk perspectief bieden op de moeilijke momenten. Het einde is in zicht …
Koning voor altijd 