Exact een maand geleden begon de hele mallemolen. Om 9u ’s morgens naar de NKO arts, daarna naar het ziekenhuis voor een second opinion en vervolgens naar het UZ voor een scan en een operatie aan de amandelen. Om 18u ’s avonds kregen we echter een heel andere boodschap. Vier artsen kwamen bij ons in de Spoed: “We hebben de resultaten van de scan, mevrouw, wilt u even meekomen?” Op dat ogenblik veranderde ons hele leven.
Afgelopen maand leek wel een jaar. We maakten kennis met medische ingrepen die we enkel kenden “uit de boekjes”, met het kinderziekenhuis, zoals je het alleen op TV wilt zien, met een sociale wetgeving en verzekeringswezen waarvan we nooit gedacht hadden dat we ze nodig zouden hebben. We zagen onze vrolijke kleuter transformeren van vrolijk en levenslustig, naar doodziek en ellendig, en alles wat daar tussen ligt. We zagen alle zekerheden, plannen, gewoonten voor onze ogen wegsmelten. Maar wat we vooral willen onthouden van de afgelopen maand zijn de familie- en vriendschapsbanden die zoveel intenser werden, de eindeloze hulp uit verwachte en onverwachte hoek, de massale steunbetuigingen, de kracht van de muziek, de humor, die er ondanks alle pijn en ellende steeds geweest is, en het veel intenser genieten van alle kleine dingen.
Het worden ongetwijfeld nog zware maanden voor Lucas en voor ons, maar we hebben er alle vertrouwen in dat we ons er op een of andere manier doorheen spartelen én er sterker uitkomen.
Koning voor altijd 