Het vorige blogbericht bracht op enkele uren al -volledig ongewild- een stormvloed aan reacties te weeg. Het is heel erg hartverwarmend dat zoveel mensen meeleven, meedenken en afspraken bij een NKO arts voor ons willen verzetten, doorschuiven en regelen.
Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Er is op dit moment geen enkele medische urgentie. Ruth wordt verder opgevolgd door onze twee geweldige huisartsen die Lucas’ voorgeschiedenis én onze angsten door en door kennen. We hebben het volste vertrouwen in hun inschattingsvermogen en weten dat ze de nodige telefoontjes zullen plegen, als dat noodzakelijk is.
Op dit moment is er niets meer aan de hand dan twee overbezorgde, nog volop verwerkende ouders, en enkele toevallige gelijkenissen. We gaan de strijd aan met onze demonen en moeten daar gewoon doorheen. Er zijn tal van situaties waarbij deze de kop op steken – als we bijvoorbeeld de afslag Gasthuisberg voorbijrijden op de autostrade, of wanneer een van de kinderen naar de schoolarts van het CLB moet (waarmee het bij Lucas allemaal begon). Keer op keer situaties die moeilijk zijn, die de adrenaline productie de hoogte in jagen en ons wel eens wat nachtrust kosten, maar waar we uiteindelijk steeds wel doorspartelen.
Het was op geen enkel moment de bedoeling jullie te alarmeren of een vroegere afspraak voor Ruth te forceren. We schreven gewoon even de angst van ons af, zoals we dat de afgelopen jaren zo vaak gedaan hebben, want gedeelde smart is halve smart. En dat geldt ook voor onze angsten.
Koning voor altijd 