“Hoe houden jullie het vol?” Die vraag krijgen we heel vaak te horen. Een eenvoudig antwoord is er niet. Het is een combinatie van factoren.
Vooreerst is een mens veel sterker dan hij zelf soms denkt en zo lang je in een bepaald proces zit, doe je gewoon door. De klop komt meestal achteraf.
Bovendien is een ziek kind, zeker een ernstig ziek kind, helemaal anders ziek dan een volwassene. Een kind is maar ziek als het zich ook ziek voelt en dat is gelukkig niet zo vaak het geval. Het grootste deel van de tijd is Lucas gewoon zijn eigen vrolijke onmogelijke zelf.
Kinderen geven je ook weinig kans om bij de pakken te blijven neerzitten. Ze eisen je op, vragen en geven aandacht en energie. Zolang je bezig blijft, heb je geen tijd om te piekeren.
En we zijn fantastisch omringd. De komende dagen, weken, maanden staan er heerlijke dingen op de agenda: een etentje hier, een speciale rondleiding daar en dat steeds in het gezelschap van mensen waar niks moet en alles mag. Maar het zijn niet alleen die “speciallekes”, ook dagdagelijks op school en werk voelen we ongelooflijk veel warmte, begrip en steun.
In zo’n context én met onze immer optimistische zoon is dat volhouden minder moeilijk dan het lijkt.
Koning voor altijd 
En toch … oneindig veel respect!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Jullie vergeten wel één enorm belangrijke factor: jullie zijn de kracht die jullie uit jullie ongelooflijk grote liefde voor dat kleine en kwetsbare mensje – klein van gestalte maar reusachtig als mens – halen.
Verder kan ik alleen maar bevestigen dat de alledaagse steun van zoveel mensen om je heen, collega’s, familie, buren, … ongelooflijk veel kracht geeft om ook de moeilijkste periodes door te komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Tomas en Diewer,
een enkele keer maar, heb ik een woordje nagelaten op jullie blog, maar ik heb hem wel elke dag gevolgd. Zo ook mijn echtgenoot. Wij volgden jullie blog sinds de dag dat wij vernamen dat Lucas ziek was. Een jaar later, kregen wij thuis een chemo-kasper ketting van Lucas. Dat zal ik nooit vergeten. Mijn echtgenoot is dat ook nooit vergeten, hij heeft nog heel lang naar Lucas gevraagd…
Een kind gaat inderdaad heel anders om met verdriet, afscheid en dood dan een volwassene, en maar goed ook. Het is soms “raar” om te ervaren hoe een kind, de ene moment heel droevig en ongelukkig, en dan plots de andere moment, kan omschakelen naar heel opgewekt en vrolijk. Zelf, ben ik heel erg blij omwille van dit feit.
Hoe ga je ermee om ? Hoe hard het ook klinkt, heel simpel; je gaat gewoon door, en door en door en door. Er is immers geen andere optie. Soms stort je in elkaar, en soms heb je een “goede” dag, met op en af. Maar je gaat door. Omwille van.
Geniet van elke dag en elk moment, en vooral van de kleine dingen, de simpele dingen, dat is wat wij hebben geprobeerd. Onze herinneringen zijn een kostbaar goed, zij zullen mettertijd misschien wel wat vervagen, maar de essentie blijft behouden. Ik sta ervan versteld wat er in die kleine hoofdjes toch wel opgeslagen wordt en blijft. De herinneringen zitten veilig opgeborgen in onze hoofden en onze harten. Die neemt ons niemand meer af.
Weet, dat er geen dag voorbij gaat, waarop ik niet aan Lucas en jullie mooie gezinnetje denk. Van harte heel erg veel liefs, Nathalie, de mama van X
LikeGeliked door 1 persoon