Koning voor altijd

Er zijn dagen dat het mij allemaal weer overvalt: ongeloof dat je niets beseffend met je kind naar de dokter gaat en ’s avonds gewoon niet meer thuiskomt.  Pijn en onmacht als je je vijfjarige zoon als een hoopje ellende in een ziekenhuisbed ziet liggen.  De stormvloed aan emoties als je nietsvermoedende vrienden en familie op de hoogte brengt dat je kind kanker heeft. Dan kan ik zelf amper geloven dat dat écht heeft plaats gevonden het afgelopen jaar.

Er zijn dagen dat ik er niet meer aan denk, dat ik Lucas zie als een gewone bijna zesjarige kleuter met alle bijhorende nukken en grillen.  Dat ik om hem moet lachen, dat ik me kwaad maak omdat hij weer maar eens aan het treuzelen is of zijn verveling op zijn zus botviert.

Er zijn dagen dat ik angstig vooruit denk: zal ons geluk blijven duren?  Zal de kanker écht niet meer terugkomen?  En alle mogelijke gevolgen van de chemo en de bestraling, zal Lucas er veel last van hebben, of zullen we ook hier weer bij de gelukkigen zijn?

Best wel intens en ook wel vermoeiend, al die emoties.  Maar aan het eind overheerst nog steeds het optimisme en het zalige gevoel ‘we hebben het gehaald’.