Deze morgen gingen we voor de derde laatste bestraling naar het UZ. De drie laatste zijn de zwaarste. Dan wordt er met een heel sterke, gerichte straal nog drie keer ‘geschoten’ op waar zeven maanden geleden een gigantische tumor zat. De bestralingsmachine had kuren deze ochtend, waardoor de professor er even bij geroepen werd. Hij verbaasde zich over Lucas’ toestand: zo vrolijk, zo levendig, zo flink eten en drinken en volle dagen naar school kunnen … Het is eerder uitzondering dan regel aan het einde van een bestralingsbehandeling. Hij herhaalde wat hij al eerder gezegd had: Lucas moet een onwaarschijnlijk sterk gestel hebben en ontzettend snel recupereren …
Op school gaat het ook goed. Heel vermoeiend, maar hij is zo blij dat hij er eindelijk weer bij kan zijn! En hij hoort er weer helemaal bij: volgens andere ouders zwijgen hun kleuters geen seconde over Lucas die terug is.
Voor papa en mama is het best wel wennen. We hebben Lucas de afgelopen zeven maanden bijna altijd bij (één van) ons gehad. We hebben al die tijd heel intensief voor hem gezorgd: eten, drinken, medicatie, hygiëne, alle onderzoeken, behandelingen en nog veel meer. En nu is het huis plots leeg overdag en geven we hem weer uit handen … Toch wel een vreemd gevoel. Gelukkig hebben we een blind vertrouwen in oom Gijs en alle andere tantes, ooms en directeur Jan. En Lucas’ vrolijkheid en enthousiasme, en dat van zijn vriendjes, kunnen we de hele dag in gedachten koesteren.
Het weekend is daar, mooi op tijd om Lucas goed te laten uitrusten van een halve week school en energie op te doen voor de laatste twee kanonschoten.
Koning voor altijd 