Koning voor altijd

Sinds we Lucas op 15 november uit het ziekenhuis mee naar huis kregen, hebben we ons dagelijks de vraag gesteld “Wat kunnen we nog voor Lucas betekenen? Wat hebben we hem nog te bieden?” Het is onze invulling van het werkwoord “koesteren” en bepaalt dagdagelijks ons denken en handelen. Het is deze vraag die maakt dat we gelukkig worden van alles wat we nog met hem kunnen doen. Het is deze vraag die maakt dat we gefrustreerd worden als we zijn pijn en ongemak niet helemaal kunnen wegnemen. 

Sinds enkele dagen berichten we regelmatig van Lucas’ wil om te helpen. Het samen Lego bouwen is (tijdelijk?) over, er kan wel nog een beetje geknutseld worden, maar de meeste voldoening haalt Lucas heel duidelijk uit helpen afdrogen, de was ophangen, afruimen, groenten snijden, tot zelfs Ruth bijsturen (wat natuurlijk niet de bedoeling is). Hij glundert van voldoening als we onze dankbaarheid laten zien, en laat ons regelmatig heel expliciet weten “dat hij met alles wil helpen”. Het is duidelijk dat Lucas, op zijn manier, een antwoord geeft op zijn vraag “Wat kan ik nog betekenen voor mama en papa.” En op die manier geeft hij de essentie van het leven weer: zin vinden in het helpen van anderen. 

De dormicum wordt sinds gisteren avond continu toegediend om de misselijkheid weg te houden. Maar ondanks dit sederend medicijn, blijft Lucas lange heldere momenten hebben. Als hoogtepunt van de dag, na een heel gezellige knutselsessie, haalde Lucas één van zijn twee fluitjes uit zijn ‘schatkist’ en gaf het aan juf Marja. “Voor jou, om te gebruiken in de turnles. Maar alleen jij mag er op blazen.” Het is uitzonderlijk dat Lucas één van zijn “schatten” spontaan weggeeft.