Koning voor altijd

Dit hele voorjaar waren er maar twee gebeurtenissen die we écht niet wilden missen. De eerste was het lentefeest van papa’s petekind Josse en de tweede was het huwelijk van tante Marijke waarbij mama de eer had als kapster, kleedster maar vooral als getuige aan te treden. Beide feesten vonden afgelopen weekend plaats, vlak na Lucas’ derde en tot nu toe ook zwaarste chemokuur. Dat maakte dat we telkens tot het laatste moment in spanning bleven of Lucas er wel bij zou kunnen zijn en we ook elke keer een weloverwogen “plan b” en “plan c” in petto hadden. Maar beide keren mochten we onze “rampenplannen” in de kast laten en konden we tot onze grote opluchting allemaal samen feesten en genieten.

Sedert deze namiddag gaat het echter wat minder goed. Naast een hele vieze smaak in de mond en gebarsten lippen, waar Lucas sowieso constant last van heeft, is zijn mondslijmvlies ontstoken en heeft hij veel last van aften. Dat bezorgt hem niet alleen veel pijn, maar maakt eten ook weer heel moeilijk. Na verschillende heel pijnlijke eetpogingen en een troost- en rustmoment met papa in de zetel, eindigde hij deze avond met een kommetje sojaroomijs om de mond te verdoven en een kommetje makreel in tomatensaus voor de smaak. Niet bepaald een sterrenmenu, maar Lucas was zichtbaar opgelucht dat er toch iets was dat hij kon eten. Het is best wel bewonderenswaardig dat hij blijft zoeken en proberen.

De komende dagen zullen nog zwaar worden. Gelukkig maakte papa deze avond nog een heleboel ijsblokjes, met water en met cola. Hopelijk kunnen we daarmee, naast gewone pijnstilling, Lucas toch een beetje comfort geven.