Koning voor altijd

Vroeger was kanker voor ons iets wat op een afstand bleef. We werden er niet echt van heel dichtbij mee geconfronteerd. Dat veranderde vorig jaar heel drastisch door Lucas’ ziekte en sedertdien komen we langs verschillende kanten met kanker in aanraking, alsof het plots een vaste waarde is geworden in ons leven.

Ook Lucas blijft er heel gevoelig voor. Wanneer we vertellen over iemand die kanker heeft, schiet hij meteen in actie: tekeningen, zijn boekjes van Chemo Kasper en Radio Robbie, zijn knuffels, zijn kanjerketting, hij geeft ze steeds aan wie ze in zijn ogen nodig zal hebben.

We laten hem doen. Ik vraag me soms wel eens af hoe mensen het opnemen, maar ik kan het niet over mijn hart krijgen hem hierin tegen te houden. Het voelt als een soort ritueel, een verwerken, een afrekenen met de strijd die hij zelf zo dapper gevoerd heeft en die wij, hoe betrokken ook als ouders, toch gedeeltelijk aan de zijlijn hebben meegemaakt. Het doet hem goed en hopelijk geeft zijn kinderlijke, goedbedoelde gebaar ook anderen wat extra moed en hoop.