Koning voor altijd

“Mama, nu is het toch al héél lang geleden dat ik nog straaltjes gekregen heb he” zei Lucas deze ochtend aan het ontbijt.  Ik dacht even na en realiseerde me dat het morgen exact een maand geleden is dat we voor de laatste keer op de bestralingsafdeling kwamen.  Door de drukte van de eindejaarsperiode lijkt het echter al veel langer geleden.

Een mooi tijdstip om eens even na te gaan hoe het intussen verder geëvolueerd is.  Lucas is de hele maand december naar school gegaan en kwam steeds doodmoe, maar oh-zo-gelukkig thuis.  We moesten nog een aantal keer naar het ziekenhuis voor onderzoek, maar dat verliep telkens heel vlot.  Het eten ging nog moeizaam, er was veel wat nog niet smaakte of wat pijn deed in de mond, maar tegen eind december werd het merkbaar beter.  De Kerstvakantie was heel erg druk (elke dag wel ergens op bezoek of bezoek ontvangen), maar we hebben er volop van genoten. We konden en kunnen Lucas’ medicatie langzaam afbouwen en zien elke dag verbaasd hoe hard zijn haar, wimpers en wenkbrauwen teruggroeien. Afgelopen maandag startte dan ook de jongste spruit op school en ging papa voor het eerst in meer dan zeven maanden weer werken.

De grootste veranderingen voor Lucas en voor ons liggen wel in het afbouwen van zijn “sterrenstatus”.  Geen uitzonderingen meer op vlak van eten, veel minder iPad, niet meer naar beneden komen ’s avonds, de dingen weer grotendeels zelf doen en niet meer gediend worden, … Het was een grote ommezwaai voor ons allemaal, maar intussen gaat het prima.

Het nieuwe ritme van iedereen-naar-school/werk bevalt ons best.  Het is drukker, maar tegelijk oh-zo-vertrouwd, en het zorgt automatisch voor meer discipline voor iedereen.  Mentaal zijn we echter nog volop aan het “loslaten”.  Het lege huis, als iedereen naar school is, voelt nog steeds vreemd. Het gevoel weer min of meer baas te zijn over onze eigen agenda is ook nog geen automatisme. Ik spring nog steeds een paar cm omhoog als mijn GSM afgaat terwijl de kinderen op school zitten. De angst dat er misschien toch nog iets terugkomt, is nog heel levendig en het vraagt wel wat energie om die niet te laten overheersen.

Maar al met al stellen we het prima en genieten we van alle normale, banale dingen.