Afgelopen dinsdagochtend vroeg lieten we Ruth blij en onbekommerd achter in de crèche, op weg naar het ziekenhuis voor een bestraling en een consultatie op de dagzaal. Wisten wij veel dat ze haar broer en papa ’s avonds niet thuis zou vinden! Ogenblikkelijk werden we volledig in beslag genomen door de zorg om Lucas’ fysiek en emotioneel welbevinden, de vraag wat de dokters als alternatief voor de sonde zagen en tal van praktische regelingen.
Ruth vroeg thuis wel “Waar isse Lucas?” maar als we dan zeiden “Lucas is in het ziekenhuis. Hij heeft pijn aan zijn buikje en zijn mondje” dan was dat ruimschoots voldoende. “Aaaah ja, inne ziekenhuis. Guthje ook pijn inne buik. Guthje ook inne ziekenhuis gaan. Mette bus! Langelange bus!” De rest van de week was ze haar eigen onmogelijke zelf – het Goddelijke Monster, zoals we meestal glimlachend tegen elkaar zeggen.
Zaterdagmiddag kwamen papa en Ruth mama afhalen in het ziekenhuis en zagen we een bijzonder ontroerend tafereel. Ruth stapte blijgemutst en parmantig de kamer binnen, maar zodra ze haar broer in het vizier kreeg, ging ze volledig uit haar dak, met de nodige decibels. “Lucas!!!! Lucasje ventje!!! Kijk mama, Lucasje isse daar!!!! Guthje ook oppe bed, bij Lucasje!!!” En eenmaal op bed vlogen ze letterlijk in elkaars armen. “Kijk mama, Lucasje lief! Lucas dikke snuffel! Ohhhh!” volgde nog. En een seconde later vlogen ze elkaar alweer in de haren om de Angry Birds knuffels …
In alle drukte en totale focus op Lucas vergeten we wel eens dat deze hele periode ook wel zijn sporen nalaat bij de andere kinderen. Met de oudste drie kinderen kunnen we daarover praten, maar met een peuter is dat toch wel moeilijker. Gelukkig is Ruth bijzonder extravert en geeft ze op haar manier goed aan hoe ze dit alles beleeft.
Bovenstaand tafereel was dan wel bijzonder ontroerend, het geeft anderzijds ook aan dat we allemaal snakken naar de happy ending van deze strijd.
Koning voor altijd 
het was inderdaad een heel ontroerend tafereel. mooi dat het hier waarheidsgetrouw wordt vastgelegd. dikke knuffel, Ingrid
LikeLike
Beste Tomas en Diewer,
We vernemen met ontzetting wat jullie allemaal meegemaakt hebben sinds ons vertrek. Ondanks alles blijven jullie toch positief. Fantastisch!
Spijtig dat wij niet kunnen helpen. We denken veel aan jullie. Lucas, morgen hebben we gelegenheid om te gaan winkelen en gaan we op zoek naar een leuk cadeautje .
Met ons alles ok! We zitten hier midden de rijstvelden , theeplantages en prachtige tempels . Een dikke knuffel vanuit het fascinerend Zuid-India . Tot zondag!
Lieve groeten ,
Tante Machteld en tante Reinilde
LikeLike
Liefste tante Machteld en tante Reinilde, we hebben jullie al heel erg gemist en niet alleen omdat jullie ons nu niet kunnen helpen, maar gewoon omdat we zo graag met jullie bellen of afspreken of gewoon eens binnenspringen. Fijn dat de reis de moeite waard is! Hier is het momenteel nat en grijs en guur. Met Lucas gaat het nu weer veel beter, maar hij heeft het zwaar te verduren gehad afgelopen week. Maar zoals steeds is hij er met een vingerknip weer bovenop en weer goedgemutst. Jullie moeten zeker eens langskomen in ons huis: wij hebben een heus museum in Lucas’ en Ruthjes kamer.
Met jullie huis is alles in orde. Dikke zoenen en knuffels van ons allemaal!
LikeLike
Bij de laatste verhalen vond ik niet de juiste woorden en leefde ik erg met jullie mee.
Nu bij ‘zusterliefde’ begon ik automatisch te lachen en zag ik het tafereel zo voor me!
Die twee ‘bengels’ van jullie houden jullie wel recht!
Vele dikke knuffels en heel veel sterkte!
Inge
LikeLike