Koning voor altijd

Lucas heeft nog steeds een sonde om, als het nodig is bijvoeding te geven. Gelukkig hebben we dat nog bijna nooit moeten doen. We gebruiken de sonde momenteel enkel voor de medicatie en extra vocht. Na vier weken begint zijn huid echter irritatie te vertonen van de pleisters en met dit zweterige weer is het bijna onbegonnen werk de sonde vast te plakken. Deze avond aan tafel, toen de pleisters voor de zoveelste keer losgekomen waren, waagde mama haar kans. “Lucas, de volgende keer dat jij naar het ziekenhuis moet om Chemo Kasper te krijgen, zullen ze ook je sonde moeten vervangen. Dat moet altijd na 6 weken, anders gaat ze kapot.” Lucas: “Gaan ze mij dan in slaap doen, mama?” Papa: “Neen, ze gaan dat doen als je wakker bent, zoals de vorige keer. Dan steken ze het buisje door je neus en moet je flink slikken als de verpleegster het zegt.” Lucas: “Maar dat vind ik eigenlijk niet zo fijn. Ik wil dat niet nog een keer.” Mama: “Als jij de medicamentjes vanaf nu altijd flink via je mond neemt en veel extra water drinkt, dan heb jij de sonde niet meer nodig. Je kan dus zelf kiezen.” Lucas: “Ik ga vanaf nu mijn medicamentjes door mijn mond nemen en veel water drinken. Mag de sonde er dan nu al uit? Nu meteen?” Mama: “We zullen eerst proberen met de medicamentjes en als het lukt, dan mag ze eruit.” En zo geschiedde. Lucas nam superflink de medicatie in, dronk nog een paar flinke slokken en papa nam de sonde eruit. En – zijn canule indachtig – verwachtten we ons al aan de volgende vraag: “Papa, mag ik nu met mijn sonde spelen?” We hebben afgesproken dat als hij tot maandagavond flink zijn medicatie neemt en veel drinkt, hij de sonde krijgt om mee te spelen.
En zo zijn we weer een heel deel verzorging armer!