Kindjeskanker

Gepost op door LucasforLife

We staan in de winkel aan te schuiven aan de kassa. Een mevrouw kijkt naar Lucas’ kale hoofdje en Lucas zou Lucas niet zijn of hij heeft het meteen door. “Ja”, zegt hij ernstig tegen de mevrouw, “ik ben ziek. Ik heb kanker. Kindjeskanker. Dat is niet zoals grotemensenkanker. Als je kindjeskanker hebt dan mag je allemaal ongezonde dingen eten, want je kunt dan toch niet dik worden.” “Ah nee?” vraagt de mevrouw. “Neen, want dan moet je veel overgeven door Chemo Kasper. Dat is een superheld die alle kankercellen opeet, maar ’t is een beetje een domme superheld want hij eet ook goeie cellen op.” Ongedwongen wijst hij naar zijn hoofd: “Kijk, hij heeft ook mijn haar opgegeten en ik vind dat niet zo leuk, want nu ben ik kaal. Maar als ik geen kanker meer heb, dan gaat mijn haar wel terug groeien. En dan ga ik ook weer gezonde dingen eten, want anders word ik te dik en daarvan kun je doodgaan, he mama?” De mevrouw weet nog steeds niet waar ze het heeft: moet ze nu tragisch of geamuseerd kijken? Lucas trekt er zich echter niks van aan en babbelt volledig op zijn gemak verder. “Kijk ik heb ook een sonde. Die gaat helemaal door mijn neus en mijn keel naar mijn buik en dat doet geen pijn. Dat is voor als ik niet kan eten of drinken, dan geven papa en mama mij eten en drinken door de sonde. En mijn medicamentjes, want die zijn heel vies.” “Ah ja?” Vraagt de mevrouw. Lucas tettert trots verder: “Ja en kijk ik heb ook een canuleke in mijn keeltje. Dat is om te kunnen ademen, want de kanker duwt ook tegen mijn luchtbuis he mama?” “Ja, tegen je luchtpijp” zeg ik vol binnenpretjes. “Ja, daarom kan ik met mijn reservecanule ook pijpjes roken” zegt Lucas en hij steekt met een grote zwier zijn reservecanule in zijn mond en begint met flair een pijpje te roken. “Maar écht roken, is heel ongezond”, zegt hij nog “daar kun je kanker van krijgen.”

De mevrouw heeft intussen betaald en ingepakt. Ze weet helemaal niet meer waar gekeken. “Wel, euh, veel beterschap dan maar” zegt ze en ze haast zich naar buiten. Ik kom bijna niet meer bij van het lachen. En Lucas? Die gaat gewoon lekker verder pijpje roken en begint zijn hele verhaal opnieuw tegen de kassierster.

12 reacties op ‘Kindjeskanker’

  1. Schitterend! Goed dat hij er zo vlot over kan praten. Duidelijk een kereltje dat zich niet zal laten doen, door de wereld of door zijn stoute kanker!
    Ik hoop dat mijn zoontje als hij ouder is en zo kan ‘tetteren’ als Lucas ook zo zijn mannetje zal staan telkens hij aangestaard wordt door mensen die helemaal niet vertrouwd zijn met een CI!
    groetjes Nele

    Like

  5. Dat hebben we nodig! Af en toe een luchtige houding om de moed er in te houden. Hij laat zich duidelijk niet doen en zo hoort het!

    Like

  9. Kippevel! Waneer ik dit lees staat de tijd heel even stil en ik betrap mezelf erop dat ik mijn adem inhoud. Wauw! Wat een knap, dapper en slim ventje!!!

    Like

  10. Dat is toch prachtig Tomas, hoe hij zich op een kinderlijke en tegelijkertijd volwassen wijze (af)reageert. Waar wij soms geen woorden voor vinden, komen ze uit een kindermond gerold…

    Like

  12. Hij had het niet beter kunnen aanpakken! Het lijkt mij echt een tof manneke! De manier waarop hij met zijn ziekte omgaat en de pijnlijke blikken van onwetende mensen kan wegslaan is heel hoopgevend. Lucas en natuurlijk ook de rest van jullie gezin zijn voor mij een groot voorbeeld. Het lezen van jullie blog en jullie positieve instelling, geeft mijn gezin die in een gelijkaardige situatie zit, een grote steun! We herkennen veel dingen die jullie schrijven, wat heel geruststellend is, we voelen ons plots minder alleen en meer begrepen. Ik wens jullie nog veel geluk, en bedankt voor de (onbewuste) grote steun die jullie voor ons zijn!

    Groetjes Valérie

    Like

Reacties zijn gesloten.